Η έμμηνος ρύση παραμένει ένα ζήτημα ταμπού στην εργασιακή πραγματικότητα, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του «The Chartered Institute of Personnel and Development», που έγινε στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ανάμεσα σε 2.000 γυναίκες ηλικίας 18-60 ετών, μόλις το 20% παραδέχτηκε πως εξομολογείται στον προϊστάμενο ότι η απουσία από την εργασία σχετίζεται με την περίοδο. Ταυτόχρονα, σχεδόν οι μισές (49%) δηλώνουν ότι δεν θα δηλώσουν ποτέ πως απουσιάζουν λόγω συμπτωμάτων περιόδου.
Οι λόγοι πίσω από αυτή τη σιωπή είναι ανησυχητικοί. Πολλές γυναίκες φοβούνται ότι θα υποτιμηθούν, ή θα θεωρηθούν υπερβολικές, ενώ άλλες αισθάνονται ντροπή να μιλήσουν για ένα τόσο προσωπικό θέμα. Αυτή η στάση αντανακλά τον διαχρονικό στιγματισμό της γυναικείας περιόδου και τη δυσκολία αναγνώρισής της ως ουσιαστικό κομμάτι της εργασιακής ζωής. Το πρόβλημα επιδεινώνεται, όταν ο εργοδότης ή οι συνάδελφοι αντιμετωπίζουν το ζήτημα με αδιαφορία, ή περιφρόνηση.
Οι στατιστικές όμως είναι αποκαλυπτικές: το 69% των γυναικών αναφέρει πως οι πόνοι περιόδου επηρεάζουν την απόδοσή τους στη δουλειά, ενώ το ποσοστό αυτό εκτοξεύεται στο 81% για όσες έχουν παθήσεις, όπως ενδομητρίωση, ή σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών. Να σημειώσουμε δε ότι το ζήτημα αφορά όχι μόνο στις γυναίκες, αλλά και σε τρανς άνδρες και μη δυαδικά άτομα, που βιώνουν ανάλογες δυσκολίες. Παρόλα αυτά, μόνο το 10% λαμβάνει υποστήριξη από τον εργοδότη.
Είναι σαφές λοιπόν ότι η εργασιακή πίεση δεν επιτρέπει περιθώρια ευελιξίας, ιδιαίτερα για γυναίκες που εργάζονται σε τομείς με σωματική καταπόνηση. Έτσι, το 60% συνεχίζει να δουλεύει αν κι έχει έντονους πόνους, ενώ ο φόβος της κριτικής ή της απόλυσης αναγκάζει πολλές εργαζόμενες να αποσιωπούν τις ανάγκες τους.
Πώς μπορεί να έρθει η αλλαγή; Μόνο μέσα από στοχευμένες πολιτικές: δηλαδή άδειες μετ’ αποδοχών, ευέλικτες συνθήκες, διαλείμματα και εξάλειψη του στίγματος. Ο στόχος είναι να πάψει η περίοδος να αποτελεί θέμα ταμπού, ώστε να διασφαλιστεί τελικά μια πραγματική συνθήκη ισότητας στην εργασία.