Ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ του BBC και του δημοσιογράφου Αμίταμπχ έφερε στο φως μια φρικιαστική ιστορία, που επί δεκαετίες λάμβανε χώρα στην πολιτεία Μπιχάρ στην Ινδία. Εκεί, οικογένειες από τις ανώτερες κάστες υποχρέωναν τις μαίες, που ξεγεννούσαν τις γυναίκες τους, να σκοτώνουν τα βρέφη, σε περίπτωση που ήταν κορίτσια. Οι μαίες, που προέρχονται από τις κατώτερες και ασθενέστερες οικονομικά κάστες, δεν μπορούσαν να αντιταχθούν, αφού δέχονταν ακόμα και απειλές. Ούτε η επιλογή να απευθυνθούν στην αστυνομία υπήρχε φυσικά, εφόσον οι Αρχές σιωπηλά υποστήριζαν αυτό το άτεγκτο πατριαρχικό σύστημα.
Ο λόγος αυτής της αποτρόπαιης απαίτησης ήταν το έθιμο της γαμήλιας προίκας, σύμφωνα με το οποίο ένας πατέρας έπρεπε να πληρώσει για να παντρευτεί η κόρη του, πράγμα που επιβάρυνε την οικονομική κατάσταση της οικογένειας. Έτσι, σε πολλές περιπτώσεις, που ήδη υπήρχαν κορίτσια στο σπίτι, οι γονείς έπαιρναν αυτή την απόφαση, εξαναγκάζοντας τις μαίες να την εκτελέσουν.
Παρόλο που το έθιμο αυτό έπαψε διά νόμου να έχει ισχύ από το 1961,η εγκληματική αυτή πρακτική συνεχίστηκε. «Περισσότερα από 1.000 κοριτσάκια δολοφονούνται σε μία μόνο περιοχή στην Ινδία, από μόλις 35 μαίες»: αυτό καταμαρτυρούσε μια έκθεση, που δημοσιεύτηκε το 199 από ΜΚΟ και βασίστηκε σε σχετικές συνεντεύξεις και μαρτυρίες από μαίες.
Η Σίρο Ντέβι είναι μία από τις πολλές γυναίκες, που η μοίρα τής επεφύλαξε αυτό το σκληρό μαρτύριο. Ξεπερνώντας τελικά τον φόβο της, αποκάλυψε ήδη από τη δεκαετία του ’90 στον Παρασάρ τα εφιαλτικά της βιώματα, προκειμένου να βγει η αλήθεια στο φως.
Η αντίσταση των μαιών στις παιδοκτονίες ξεκίνησε τη δεκαετία του 1990, συγκεκριμένα το 1996, όπως περιγράφει ο δημοσιογράφος. Τότε, η Ανίλα Κουμάρι, μια κοινωνική λειτουργός που υποστήριζε τις γυναίκες στα χωριά γύρω από το Κατιχάρ και γνώριζε την αιτία των δολοφονιών, προσέγγιζε τις μαίες, κάνοντας τους μια απλή ερώτηση: εάν θα έκαναν το ίδιο στη δική τους κόρη. Αυτό τις κινητοποίησε και παράλληλα με μια οικονομική βοήθεια, που πήραν μέσω κοινοτικών ομάδων, άρχισαν να αρνούνται τους φόνους.
Η Σίρο, για παράδειγμα, έπαιρνε όποιο παιδί της ζητούσαν να σκοτώσει και το πήγαινε στην Ανίλα, η οποία με τη σειρά της κανόνιζε την υιοθεσία του μέσω μιας ΜΚΟ. Κάπως έτσι, αυτός ο κύκλος βίας άρχισε να κλείνει. Σήμερα, οι αναφορές για παιδοκτονίες είναι πλέον σχετικά σπάνιες. Δυστυχώς όμως, οι εκτρώσεις με βάση την επιλογή φύλου παραμένουν συχνές, αν και είναι παράνομες από το 1994.