Η σεξιστική επίθεση που δέχτηκε η Ζωή Κωνσταντοπούλου μέσα στη Βουλή δεν αποτελεί έκπληξη, αλλά απόδειξη ότι ακόμα και σήμερα, όσα και αν μια γυναίκα πετύχει σε επαγγελματικό επίπεδο, πάντα θα θεωρείται πολύ «λίγη», αν δεν είναι μητέρα.
Τι κρύβεται όμως πίσω από αυτή τη θλιβερή διαπίστωση; Μήπως ότι οι γυναίκες κατά βάση ακόμα αντιμετωπίζονται ως μηχανές αναπαραγωγής, που οφείλουν να προσφέρουν στην κοινωνία μόνο ως μητέρες; Μήπως ακόμα δεν έχουν δικαίωμα να μιλούν, να αγωνίζονται, να συμμετέχουν στα κοινά, να κάνουν καριέρα, ή απλώς να ζουν τη ζωή τους όπως επιθυμούν; Η μητρότητα είναι ένα δώρο πολύτιμο, όμως δεν μπορεί να θεωρείται αυτοσκοπός, ούτε κατάρα το να μην την έχεις, και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί κάποιου είδους αποστολής.
Οι άνθρωποι ολοκληρώνονται, επειδή δουλεύουν με τον εαυτό τους, όχι επειδή φέρνουν στον κόσμο μια ζωή. Οι δημόσιες δηλώσεις πολλών -και κυρίως γυναικών -ότι ο ρόλος της μητέρας είναι ο πιο σημαντικός της ζωής τους, μήπως τελικά υποθάλπτουν πατριαρχικά στερεότυπα αιώνων;
Κι μήπως η άλλη, η «ευαίσθητη» πλευρά, που περίτρανα εκφράζει την άποψη ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα να εκφράζεται έτσι, γιατί απλώς μια γυναίκα μπορεί να μην είναι σε θέση να γίνει μητέρα, κρύβει πίσω από την «ευαισθησία» της την πλέον πατριαρχική θέση, ότι χωρίς παιδιά οι γυναίκες είναι απλώς δυστυχισμένες;
Αυτή η φράση που ακούστηκε μέσα στη Βουλή, είναι η ίδια ακριβώς που ακούνε χιλιάδες γυναίκες, ακόμα και στις προηγμένες υποτίθεται κοινωνίες, σε οικογενειακά τραπέζια, μαζώξεις, αλλά και σε κατ΄ιδίαν συζητήσεις. Είναι η ίδια ακριβώς φράση που κρύβεται πίσω από το θέσφατο ότι η «μητρότητα είναι κάτι ιερό».
Όχι, η μητρότητα δεν έχει καμία ιερότητα, είναι ρολος, όχι ταυτότητα. Κανονικά θα έπρεπε να είναι μια συνειδητή επιλογή, που δεν χαρακτηρίζει κανέναν και καμία. Οι άνθρωποι κρίνονται, ολοκληρώνονται και υπάρχουν ως αυτόνομες οντότητες. Δεν ετεροκαθορίζονται. Καιρός να το αποδεχτούμε.