Στις 8 Μαρτίου 1857, που καθιερώθηκε και ως Ημέρα της Γυναίκας, οι εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη διαδήλωσαν για καλύτερες συνθήκες εργασίας και ίσα δικαιώματα. Η αστυνομία αντέδρασε βίαια και διέλυσε την πορεία τους, αλλά δύο χρόνια αργότερα, οι διαδηλώτριες ίδρυσαν το πρώτο εργατικό σωματείο γυναικών και συνέχισαν τον αγώνα τους για τη χειραφέτησή τους.
Ο ακριβής προσδιορισμός της αρχής του φεμινιστικού κινήματος είναι δύσκολος, καθώς η πάλη για τα δικαιώματα των γυναικών ξεκίνησε πολύ νωρίτερα. Στη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, το 1791, η Ολυμπία Ντε Γκουζ παρουσίασε τη «Διακήρυξη των Δικαιωμάτων της Γυναίκας και της Πολίτισσας», ζητώντας ισότητα για τις γυναίκες. Παρά την καταδίκη της, το φεμινιστικό κίνημα συνεχίστηκε. Λίγο αργότερα, το 1792, η Μαίρη Γουόλστονκραφτ με το έργο της «Υπεράσπιση των Δικαιωμάτων της Γυναίκας» ανέπτυξε τις θεωρητικές βάσεις του φεμινισμού, δίνοντας ώθηση στην ανάπτυξή του. Παρά τις δυσκολίες, το κίνημα οργανώθηκε και διαχωρίστηκε σε τέσσερις φάσεις, τα λεγόμενα «κύματα» του φεμινισμού.
Το πρώτο κύμα, από τη Βιομηχανική Επανάσταση έως τη δεκαετία του 1950, επικεντρώθηκε στη διεκδίκηση θεμελιωδών δικαιωμάτων, όπως το δικαίωμα στην εργασία, την ψήφο και την εκπαίδευση. Το δεύτερο κύμα, από τη δεκαετία του 1950 έως το 1980, συνδέθηκε με τη σεξουαλική επανάσταση και θέτει ζητήματα αντισύλληψης, άμβλωσης και σεξουαλικής αυτοδιάθεσης. Σημαντική εκπρόσωπος ήταν η Σιμόν ντε Μποβουάρ, με το βιβλίο της «Το Δεύτερο Φύλο».
Το τρίτο κύμα, από τη δεκαετία του 1990, επικεντρώθηκε στη βία κατά των γυναικών, τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις και τη ρατσιστική διάκριση. Το τέταρτο κύμα, στον 21ο αιώνα, με το κίνημα #MeToo, ανέδειξε τα ζητήματα της σεξουαλικής κακοποίησης και της έμφυλης ανισότητας.
Παρά τις σημαντικές κατακτήσεις, ο αγώνας για την ισότητα συνεχίζεται και οι γυναίκες συνεχίζουν να μάχονται για τα δικαιώματά τους.