Αγωνίστρια των δικαιωμάτων των γυναικών κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου.
Στη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου, εργάστηκε νυχθημερόν ως εθελόντρια νοσοκόμα στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός των Αθηνών.
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, μαζί με τον σύζυγό της, τον Νίκο Κιτσίκη, πρύτανη του Ε.Μ. Πολυτεχνείου, κατετάγη στις γραμμές του ΕΑΜ και στην Απελευθέρωση έγινε μέλος του ΚΚΕ.
Στις 9 Απριλίου 1948, καταδικάστηκε σε θάνατο από το έκτακτο στρατιωτικό δικαστήριο των Αθηνών για κατασκοπία προς όφελος του εκτός νόμου ΚΚΕ.
Παρά τα βασανιστήρια, ποτέ δεν δέχτηκε να υπογράψει δήλωση μετάνοιάς και ηρωποιήθηκε από τη νεολαία.
Σε πολλά κορίτσια που γεννήθηκαν εκείνη την εποχή δόθηκε το όνομα “Μπεάτα”.
Τελικά, δεν εκτελέσθηκε και μετά το τέλος του Εμφυλίου πολέμου αφέθηκε ελεύθερη.
Aν και ήταν στόχος των συνταγματαρχών της Xούντας, κατάφερε να τους ξεφύγει και με πλαστό ελβετικό διαβατήριο βρήκε καταφύγιο στο εξωτερικό.
Επέστρεψε στην Ελλάδα μετά από την πτώση της Χούντας, το 1974.
Πέθανε στις 7 Φεβρουαρίου 1986 από φυματίωση.