Αν ο κόσμος ήταν μια σκηνή, τότε ο χορός θα ήταν η πιο αυθεντική του γλώσσα. Δεν χρειάζεται λέξεις, δεν θέλει μετάφραση. Μια κίνηση, ένα χτύπημα του ποδιού, μια στροφή που αφήνει πίσω της τα πάντα. Και η 29η Απριλίου, η International Dance Day, μας το θυμίζει με τρόπο που δεν επιδέχεται αντίρρηση: χορεύεις, άρα ζεις.
Και όχι, δεν χρειάζεται να είσαι επαγγελματίας. Δεν χρειάζεται να έχεις κορδέλες, παπούτσια pointe ή δάσκαλο. Αρκεί να έχεις σώμα και ψυχή – κι εκείνα ξέρουν τι να κάνουν όταν η μουσική ξεκινήσει. Ή και χωρίς μουσική. Γιατί μερικές φορές, αυτό που θες να πεις χορεύεται ακόμα κι όταν ο κόσμος γύρω σου σωπαίνει.
Ο χορός ήταν πάντα πράξη επανάστασης. Από τις τελετές των αρχαίων πολιτισμών μέχρι τα underground clubs του ’80, κάθε φορά που το σώμα ξεφεύγει από τα “πρέπει”, ο χορός γίνεται δήλωση. Ελευθερία. Γιορτή. Αντίσταση. Και –ναι– κάθαρση. Ποιος δεν έχει ρίξει έναν χορό στην κουζίνα, με πιτζάμες και μαλλιά αχτένιστα, για να διώξει τη μέρα από πάνω του;
Η Yes Madame πλευρά του χορού δεν είναι μόνο γοητεία και στυλ – είναι δύναμη, έκφραση και δικαίωμα. Είναι το σώμα μας όταν επιτέλους νιώθει ασφαλές. Είναι η στιγμή που χορεύεις μόνη σου και νιώθεις ολόκληρη. Η στιγμή που ξεχνάς, που θυμάσαι, που αγαπάς το σώμα σου όχι γιατί είναι τέλειο – αλλά γιατί είναι δικό σου και σε πήγε μέχρι εδώ.
Ο χορός δεν είναι πολυτέλεια, είναι ανάγκη. Ειδικά για τις γυναίκες που μεγαλώσαμε με το “κάτσε καλά” καρφωμένο στον ώμο. Ε, λοιπόν, όχι πια. Σήμερα –και κάθε μέρα– σήκωσε μουσική και σώμα ψηλά. Χόρεψέ το όπως νιώθεις. Χόρεψέ το όπως θες.
Και αν σου πουν ότι δεν ξέρεις να χορεύεις, χαμογέλα και απάντησέ τους:
«Ξέρω να νιώθω. Αυτό μου φτάνει.»